Vergankelijkheid… het woord heeft misschien een negatieve bijklank, maar is eigenlijk een poort naar geluk.
‘Wat ik fijn vind, wil ik wel. Wat ik niet fijn vind, wil ik niet.’ Zo’n soort mantra kennen de meesten van ons maar al te goed. Het is het typische najagen van geluk en prettige gevoelens, gecombineerd met het proberen te ontwijken van onaangename dingen. Precies dat, waar wij mensen zo druk mee kunnen zijn. Bewust of onbewust. Kort gezegd: de hechting aan een positief resultaat en het verlangen naar controle over ons leven. Terwijl je stiekem best weet dat je die uiteindelijk niet hebt… want dingen gebeuren, of je het nu leuk vindt of niet.
Een oud soefi verhaal vertelt over een koning die ook heen en weer werd geslingerd tussen gevoelens van geluk en ongeluk. Op een dag had hij er genoeg van en vroeg een wijs man, van wie men zei dat hij verlicht was, om raad. Op de vraag hoe de koning innerlijke vrede en rust kon verwerven, antwoordde deze wijze: ‘Ik kan u helpen. Maar het antwoord dat u verlangt is zo kostbaar, dat het niet in geld of goed valt uit te drukken. Alle rijkdom van de aarde zou verbleken, vergeleken bij de waarde en schittering hiervan. Het is onbetaalbaar – daarom zal ik het u schenken.’ Daarop vertrok de wijze, met de belofte later terug te komen. En dat deed hij, met in zijn hand een eenvoudig doosje, dat hij aan de koning gaf. In deze simpele verpakking bevond zich een gouden ring met een gravure. ‘Ook dit gaat voorbij’, las de koning verbaasd.
‘Precies’, zei de wijze. ‘Als het moeilijk wordt, raakt u de ring aan en spreekt hardop de tekst uit.’
De tijd verstreek en het land van de koning raakte in grote moeilijkheden. De koning was de wanhoop nabij – alles leek verloren. Maar opeens herinnerde hij zich de raad van de wijze. Hij raakte de ring aan: ‘Ook dit gaat voorbij’. En op dat moment doorschouwde hij de diepte van deze woorden…
‘Ook dit gaat voorbij…’ Deze vier simpele woorden vormen tezamen een sleutel tot ‘inner peace’. Het mooie is, dat de wetenschap en acceptatie dat alles voorbij gaat, verandert – en dus eindig is, maakt dat je meer geniet van wat zich voordoet. De prachtige bloemen in de tuin, een fijne vakantie, het gezelschap van geliefden en vrienden, er komt eens een einde aan. De bloemen verwelken en vormen zaad. De vakantie wordt een mooie herinnering. De vrienden en geliefden gaan misschien weg of sterven, maar hebben je hart verrijkt. Dit magische besef zorgt ervoor, dat je het moment intenser beleeft, meer in het nu bent. En als het leven moeilijk is, want zo werkt ons aardse leven nu eenmaal, dan geeft het steun en troost. Want zelfs het heftigste verdriet wordt met de jaren minder. Alles is vergankelijk, verandert voortdurend in iets anders. Vastklampen is zinloos en geeft alleen maar pijn. Net zo goed als blijven hangen in je verdriet pijn geeft. Als je dat begrijpt, ontdek je ruimte en vrijheid. En die is oneindig veel meer waard, dan wat ter wereld ook…
Liefs & groet,
Annemarie