Net als jij voel ik mij soms overspoeld door de berichten in de media. Maar een kleine bij zorgt ervoor dat ik er weer tegen kan…
In mijn tuin ben ik bezig met de planten. Vooral die in potten zijn met het warme weer dorstig en ik pak een blauwe emmer met regenwater om de droge grond te begieten. En ach – daarin drijft stil een kleine, wilde bij. Zonder nadenken vis ik hem eruit en kijk naar hem terwijl hij als een verzopen katje op de palm van mijn hand ligt. Arm ding. Dan beweegt het diertje: het leeft nog. Ik zit op de oude tuinbank en houd mijn hand stil, terwijl de zon warm op het kleine wezentje schijnt. Dat poetst zich inmiddels ijverig met beide voorpootjes en probeert dan de vastgekleefde vleugeltjes los te krijgen door zijn achterlijfje omhoog te duwen. Geduldig blijf ik zitten, wat bezorgd over de ene vleugel, die maar tegen hem aan blijft plakken. Hij ziet er zo kwetsbaar uit. Maar met veel inzet en zonnewarmte blijkt ook die het nog te doen. Inmiddels zijn we minstens een kwartier verder. Het bijtje maakt een geslaagde proefvlucht naar een struik vlakbij en poetst zich daar nog een tijdje. Ik sla verbaasd gade hoe het verandert in het pluizigste mini-hommeltje dat ik ooit heb gezien. Dan is het blijkbaar genoeg. Het diertje stijgt op van de struik en tot mijn grote ontroering vliegt hij drie rondjes, vlak voor mij langs. Kijk eens! Weer helemaal in orde! Als ik even later weer met de planten bezig ben, landt er een minibijtje op de grond bij de blauwe emmer. Het blijft daar even zitten en poetst zich. ‘Jij bent het, hè,’ fluister ik. Dan vliegt het weg en komt niet meer terug, mij vol van dit wonder achterlatend. Deze kleine vriend heeft mij weer laten zien waarom het gaat. Richt je op het mooie, het goede, verleg je focus. In negativiteit blijven hangen heeft geen enkele zin en je lost er niets mee op. Het maakt je somber en je weet toch niet wat de toekomst brengt. Want die loopt meestal heel anders dan wij denken. Of vliegt, zoals in dit mini-voorval.
Als ik later opzoek wat voor soort bij het was, blijkt het om een Tuinbladsnijder te gaan. Een wollig wezentje, dat stukken uit de bladeren van mijn planten zaagt, om zijn nestje dicht te maken. Aha! Dan valt mijn oog op een artikel met de kop ‘Hommels hebben een persoonlijkheid’. Onderzoekers aan de Londense Queen Mary University volgden een aantal hommels gedurende hun hele hommelleven en ontdekten dat er heel verschillende karaktertypes waren. Bovendien waren ze slim: ze konden werktuigen gebruiken om aan eten te komen en daardoor – geloof het of niet – zelfs leren golfen…
Wij mensen bekijken de natuur vaak als een toeschouwer, iets waar we zelf niet bij horen. Daan Roovers, filosoof en Denker des Vaderlands, stelt zelfs dat wij onszelf als cultuur zien, niet als natuur. Die proberen wij juist te beheersen, naar onze hand te zetten. Of we willen er, zoals dat heet, ‘voor zorgen’. Zo’n kleine bij laat zien dat wij eigenlijk maar heel weinig weten van het wonder waar wij deel van uitmaken. Dat ontroert me en maakt me nederig.
De tuin is een prachtige metafoor voor het leven. Hoe beter je geworteld bent en het licht durft te vangen, zoveel als jij nodig hebt, hoe steviger je staat. En hoe mooier je ontwikkeling, op vele fronten. Dan kun je groeien, bloeien, vrucht dragen. Kijk eens naar de zonnebloemen, op hun hoge stelen. In de schaduw verpieteren ze, maar op de juiste plek hebben ze stralende bloemen. Die zelfs meedraaien met de zon!
Goed geaard zijn en goed in je lijf zitten, betekent ook dat je goed kunt reageren op wat er in je leven gebeurt. Dat je meer zelfvertrouwen krijgt. We denken dat die dingen vanzelf horen te gaan, maar dat is niet zo. Het zijn vaardigheden die je kunt aanleren. Het beoefenen van meditatie, yoga en t’ai-chi helpen je om stevig te gaan staan en van daaruit de verbinding maken, met jezelf en met de wereld om je heen. Je bent vanaf september weer van harte welkom, vanzelfsprekend met inachtneming van alle Corona-regels. Kijk maar even naar de mogelijkheden, op onze site!
Liefs, Annemarie