De verpleegster stuurde het ziekenhuisbed tot op een paar meter van de plek waar ik zat te wachten. Zonder verder iets tegen de vrouw in het bed te zeggen, trok ze de aandrijver eronderuit en liep weg met het brommende apparaat.
Dat gaat een stuk makkelijker dan vroeger, dacht ik. En ook veel onpersoonlijker. Ik verdiepte mij weer in mijn boek en las geboeid en geamuseerd over de voordelen van creativiteit, terwijl ik wachtte op mijn beurt in de polikliniek. Tot ik mij een kwartiertje later opeens realiseerde dat die mevrouw daar nog steeds lag. Zonder erbij na te denken stond ik op en ging naar haar toe. Een oude dame met een mager gezicht, de ogen gesloten, uitdrukkingloos. Sliep ze?

‘Pardon mevrouw,’ zei ik zacht. Ze opende haar ogen.
‘Zal ik iets te lezen voor u pakken? Misschien vindt u dat fijn?…’
Opeens leek het leven in haar terug te keren. Tot mijn verbazing zag ik, dat ze een stuk jonger was dan ik en een mooi, lief uiterlijk had.
‘Ik heb mijn bril niet bij me,’ zei ze. Ze bewoog haar hand in de richting van de slangetjes in haar neus: ‘Ik heb steeds het idee dat dit mijn bril is.’
‘Dat kan ik me goed voorstellen,’ glimlachte ik.
‘Bent u een gastvrouw van het ziekenhuis?’ vroeg ze.
‘Nee,’ zei ik, ‘ik ben ook aan het wachten en omdat ik een leuk boek heb, bedacht ik ineens dat u misschien ook iets te lezen wilde.’
‘Dat hoeft niet, het is goed zo. Ga maar lekker verder lezen.’
Iets in mij vond dat het gesprek nog niet klaar was. ‘Ik las net dat creativiteit een heel goede manier is om geld te besparen,’ vertelde ik haar. ‘Omdat het je helpt je gevoelens te uiten, verdwijnt de neiging tot impulsaankopen. Grappig, hè.’ Dat sloeg natuurlijk nergens op, ik probeerde haar alleen even af te leiden van het ziekenhuissfeertje.
Ze knikte geïnteresseerd en ik zag dat ze wilde antwoorden, maar er kwam niets. ‘Zo lastig, door de verdoving vergeet ik steeds wat ik wil zeggen,’ zei ze uiteindelijk.
‘Verdoving voor het onderzoek?’
‘Nee…’ en toen opeens: ‘Ik word niet meer beter.’
Ik keek haar aan, een lief mens dat haar einde zag naderen, versuft door de pijnstillers. ‘Als ik het moeilijk heb, herinner ik mezelf er altijd aan dat overgave zo belangrijk is…’
‘Overgave…’ fluisterde ze.
Op dat moment ging een deur verderop open en riep de specialist mijn naam. Ik pakte mijn spullen, die nog steeds op de stoel verderop lagen.
‘Overgave… en vertrouwen,’ zei ik ernstig.
We keken elkaar in de ogen, als oude vriendinnen, en ze bedankte me zacht.
‘Kende u die mevrouw?’ vroeg de arts, terwijl zij me binnenliet.
‘Nee,’ zei ik.

Toen ik even later weer naar buiten kwam – alles goed, over een jaar terugkomen – stond het bed er nog steeds…

Soms worden wij zomaar, volkomen onverwacht, als een soort engel naar iemand toegestuurd. Het kan iedereen overkomen en pas achteraf begrijp je de impact. Misschien was zij in dit geval mijn engel, die mij de kostbaarheid van het leven weer eens toonde, het belang van oprechte aandacht en hoe wij ten diepste met elkaar zijn verbonden. Misschien was ik die van haar. Of waren we het allebei – engelen onder elkaar, zogezegd? Het was in ieder geval een bijzondere ontmoeting, die mij diep raakte. Ik wens oprecht dat deze bijzondere dame, als het moment daar is, in vrede mag gaan. In overgave en vertrouwen…

Wil jij ook vol in het leven staan en toch je evenwicht bewaren? Bij Je Bent Nu Hier ben je aan het juiste adres! Door meditatie en yoga train je je lichaam en geest op een prettige manier en ontwikkel je meer grip, een beter inzicht (ook in jezelf ) en minder stress. Kijk in ons programma voor de lestijden.

Liefs,
Annemarie