Hoe een lang gekoesterde wens vervuld wordt en alle losse eindjes opeens bij elkaar komen…
Helemaal in de traditie van J.K. Rowling zit ik in een Engels café te schrijven – al is het dan in het Lakedistrict en niet ergens in Londen. Mijn verhaal zou je trouwens ook magisch kunnen noemen, met dit verschil dat het echt gebeurd is. En wel op een bijzondere plek in Schotland: de geheimzinnige Rosslyn Chapel. ‘Roselyn’, zeggen ze daar. Vooral bekend geworden door de Da Vinci Code, die een flinke stroom toeristen op gang bracht. Al heel lang wilde ik erheen en opeens was het zover, best onverwacht, eigenlijk. En ik had geen flauw idee van wat er ging gebeuren…
Geïnteresseerd als ik ben, wil ik vooral de sfeer van de kerk voelen. Het is er druk. Binnen mag je geen foto’s maken en dat begrijp ik al snel. Het leidt af van de essentie. Een lokale vrijwilliger beantwoordt vriendelijk mijn vragen en vertelt hoe William Sinclair, die de kerk liet bouwen, alle wetenschappelijke kennis van de Middeleeuwen er gecodeerd in vast heeft willen leggen. Af en toe worden er nieuwe ontdekkingen gedaan. Zo blijken blokjes aan het plafond een soort hemelse muziekpartituur weer te geven – op youtube kun je er delen van beluisteren. En er zijn nergens zoveel afbeeldingen van de Groene Mens (mannen, vrouwen en kinderen), symbool van de verbondenheid met de natuur, als hier: wel honderd. In alle lawaai voel ik de diepe rust van de plek.
Na verloop van tijd ga ik naar buiten. In de betrekkelijke stilte achter de kerk, raak ik aan de praat met een van de vrijwilligers, die onkruid wiedt. Ze moet lachen om een grapje en het ijs is gebroken. Als ik even later een hartje ontdek bij een heiligenbeeld, hoog in een nis, is zij toevallig in de buurt. Ik vertel haar hoe ik sinds het overlijden van mijn moeder regelmatig hartjes vind, die vaak als een steuntje in de rug voelen. Zij vertelt me op haar beurt hoe bijzonder dit gebouw is – haar eigen moeder zei altijd dat het leefde, bewoog. En ze toont mij meer harten, sommige wonderlijk hoog op de muren, in de steen gekrast, de punt schuin omhoog wijzend. Ik bedank haar oprecht en ga dan thee drinken in het restaurantje. Mijn Remmert vindt het welletjes, we zijn hier al een paar uur en hij heeft genoeg gezien. Maar voor we weggaan moet ik toch echt nog even de kerk in. En het lijkt wel of de lieve vrijwilligster op me heeft gewacht. Ze staat daar en troont me zonder omhaal mee. ‘Ik heb meer harten voor je gevonden,’ wijst ze naar een van de torentjes. We gaan naar binnen en ze zet me neer op een plek, waar ik een sterke energie voel: het kruispunt van twee leylijnen. Ze praat nu zacht, vertelt dingen over de symboliek van de apostel Mattheus, beschermheilige van Rosslyn Chapel, bij wie ik het hartje zag. En ik weet dat wat ze zegt, waar is. Dan wijst ze me een donker hoekje, dat zich recht onder het torentje met de harten moet bevinden. ‘Dit is de plek die je zoekt’, zegt ze zacht. Ik zit en voel de boodschap heel duidelijk: ‘Het hart is de poort’… De lieve vrijwilligster heb ik daarna niet meer gezien.
Misschien frons je je wenkbrauwen bij dit verhaal. En toch is de kracht van ons hart, van de liefde, sterker dan wat ook. Ongeacht je geloof of overtuiging. Einstein schrijft er eind jaren tachtig over in een brief aan zijn dochter Lieserl. Hij benadrukt, dat deze kennis pas openbaar mag worden gemaakt als de wereld er aan toe is om die te begrijpen:
‘Er is een extreem sterke kracht waar de wetenschap tot nog toe geen formele verklaring voor heeft gevonden’, zo schrijft hij haar. ‘Het is een kracht die alle andere omvat en behelst, achter elk verschijnsel in het heelal werkzaam is en waarvan we nog niets begrijpen. Deze universele kracht is Liefde.’ William Sinclair paste die kracht al toe in de Middeleeuwen. Hij bouwde het dorp Roslyn speciaal voor de steenhouwers, die met zoveel liefde aan zijn kerk werkten.
Is het toeval dat het septemberprogramma van Je Bent Nu Hier in het teken van het hart staat? Ik denk het niet… het is tijd dat we dat meer gaan ontwikkelen. Kijk maar eens of er iets bij is wat jouw hart raakt.
Liefs Annemarie