Bijzondere dingen gebeuren vaak onverwacht. Dan valt alles opeens samen, alsof er met een toverstokje wordt gezwaaid en de magie in werking treedt. Synchroniciteit – ik ben er dol op. Vooral als een van mijn grote inspiraties, de middeleeuwse mystica Hildegard von Bingen, daarbij in het spel is.
Op de laatste dag van een weekje vakantie gaan we naar het Oostenrijkse Bad Häring. Daar wordt een ‘Gezondheidswandeling’ aangeprezen; de naam maakt bij mij associaties los met fanatieke wandelaars en sokken in sandalen. De weg leidt langs een krachtplaats: de Haslacher Moor. Een heus stukje veenmoeras, middenin de bergen!
Het eerste routebord is veelbelovend. Ik lees over Hildegard von Bingen, de middeleeuwse mystica, kruidenarts, schrijfster en componiste. In haar tijd al invloedrijk – wat bijzonder was voor een vrouw – maar ook nu nog heel geliefd en inmiddels zelfs heilig verklaard. De tekst vertelt dat er in de kapel een beeld van haar staat. Daar wil ik naartoe.
Onze weg voert door velden, een sprookjesachtig stukje bos vol wilde bloemen en natuurlijk langs de krachtplek. Hoe bestaat het toch dat de zaden van planten precies terechtkomen daar waar ze moeten zijn? De begroeiing is totaal anders dan in de wijde omtrek. Zo mooi en verstild. Maar toch… Hildegard roept! Mijn man trouwens ook.
De zon doet goed zijn best en tegen het einde van de tocht hebben we het warm. Het terras van een modern en luxueus uitziend kuuroord lonkt. Nieuwsgierig bestellen we een grote kan van het heilzame ‘Quellwasser’, met gember en munt, om daarna te ontdekken dat we een uitzondering vormen. De andere gasten zijn vrijwel allemaal behoorlijk gezet. Gehuld in smetteloos witte badjassen roken ze sigaretten en drinken wijn of bier. De man naast ons heeft een enorme sorbet voor zijn neus waarover een halve liter chocoladesaus wordt uitgegoten. Ze mogen blijkbaar helemaal zelf weten hoe hun ‘kuur’ eruit ziet.
Verder, richting dorpskerk. Door de tuin van het kuurcomplex, waar de geneeskrachtige kruiden die Hildegard gebruikte, in een perk staan. Langs een modern, houten kapelletje. Dan zegt mijn Remmert: ‘Wil je niet even kijken? Dit is gewijd aan Hildegard…’ Om hem een plezier te doen, ga ik even naar binnen. Volkomen blanco. En juist dáár is het… de krachtplek waar ik, zonder het te weten, de hele week naar heb verlangd. Een serene sfeer. Hildegard, voelbaar aanwezig. Groots – maar vooral intens en liefdevol. Buiten schijnt nog steeds de zon, maar door het raam, naast haar beeldje, toont zich ook de maan. Een mystieke ervaring. Zomaar, volkomen onverwacht. Want zo werken die dingen. Ze vallen je toe…
Meer weten over Hildegard en je inschrijven voor: “In het spoor van Hildegard” op 2 september? Klik op de knop.