Het klinkt zo mooi en logisch: meebewegen met de stroom. Maar in de praktijk is dat niet altijd zo eenvoudig, zeker niet als dingen veranderen. Wat die stroom dan precies is, valt soms moeilijk te zeggen. Zo merkte ik bijvoorbeeld, dat de wens om iets in een blog te delen, de afgelopen maanden wegviel. De stroom zelf veranderde. Ik zag zoveel beschouwingen, adviezen en goedbedoelde raad voorbij komen, dat ik geen behoefte voelde om daar nog iets aan toe te voegen. In plaats daarvan noteerde ik elke dag de mooie en positieve dingen en begon te schrijven aan een verhaal, dat zich langzaamaan ontvouwde tot een boek.
De lockdown maakte de wereld ogenschijnlijk kleiner. Lessen gingen online, eerst nog vanuit de studio, later vanuit huis. Ik wandelde, voerde mooie en bijzondere gesprekken en was veel in de tuin bezig. Maar ook in die schijnbaar veilige, kleine wereld gebeurden ingrijpende dingen. Vreugdevol, zoals de geboorte van een prachtig nieuw kleinkind. Verdrietig: dierbaren werden ziek, een hartsvriendin overleed. Je ontloopt het leven niet, al trek je je terug. Toch bracht juist deze situatie, dit naar binnen keren, mij de rust om zuiver te voelen en naast anderen te staan. Want een liefdevolle verbinding kent tijd noch afstand. Ons hart doet daar niet aan – of de ander nu anderhalve meter van je verwijderd is of vele kilometers. Ook niet als die ander is overleden.
Naast schepping kent het leven vernietiging, daar valt niet aan te ontkomen. Het bestaande maakt plaats voor iets nieuws, in welke vorm dan ook. In de natuur kun je dat zo mooi zien: het ‘opgaan, blinken en verzinken’. Planten ontkiemen, groeien en bloeien, sterven af en worden tot vruchtbare aarde die nieuwe planten voedt. Dat geldt ook voor ons, ook wij laten iets achter. Misschien niet altijd tastbaar, maar wel in de energie. We hebben meer invloed dan we soms beseffen: op onze omgeving, op de mensen die we ontmoeten en uiteindelijk op de hele wereld. Wat je zegt, denkt en doet is van wezenlijk belang. Een voorbeeld daarvan is onze ecologische voetstap. Wij brengen zelf ook verandering, hoe klein die mag lijken. Mijn lieve vriendin is er niet meer, maar haar herinnering inspireert nog steeds. Zij leeft voort in de harten van wie haar kende.
De stroom, dat is het leven zelf. Het naar binnen keren en stil worden van de afgelopen maanden, is meebewegen. Maar ook genieten van al het moois en fijns dat er is, hoort daarbij. Vriendelijkheid, liefde, zingen, dansen, plezier hebben. Op een goede manier zorgen voor jezelf, voor anderen en voor de wereld. Je weet diep in je hart heel goed of wat je doet, werkelijk klopt. Daar bestaat geen twijfel. In de stilte van meditatie kun je vaak voelen, hoe zuiver dat is. Zolang je daar naar handelt, ga je vanzelf met de stroom mee. En dan laat je de wereld straks meteen een stukje mooier achter.
Een paar dagen na haar overlijden ontving ik nog een kaart van mijn vriendin, die ze mij als laatste afscheid had geschreven. Ze had hem zelf getekend en hij prijkt nu bij mijn Kwan Yin, de boeddha van liefde en compassie. Het voelt als een bekrachtiging van mijn intenties. De tekst is heel ontroerend en eindigt als volgt: ‘We zien elkaar vast weer, boven. Ik wens je nog vele mooie jaren in liefde. Ik groet je vanuit mijn hart.’
In onze bijzondere studio verzorgen wij lessen yoga en meditatie, die werkelijk iets toevoegen. Zij kunnen een positieve verandering brengen en je helpen, mee te bewegen met de stroom van het leven. Kom je meedoen, bij Je Bent Nu Hier?
Liefs,
Annemarie