Er zijn immers van die dingen die je zomaar ‘toe vallen’, ze vallen je onverwacht ten deel zonder dat je begrijpt waarom. Waar het om gaat, is wat je er mee doet.

Mij overkwam laatst iets toevalligs na het overlijden van Sisi, onze lieve trouwe hond. Hoewel mijn hart haar in alle liefde had losgelaten, deed het tegelijk intens pijn om haar te missen.

Na haar heengaan vertrokken Remmert en ik twee weken naar de Franse Pyreneeën. Bij een kapelletje net over de grens met Spanje – haar land van herkomst – legde ik voor onze Sisi plechtig een klein gedenkteken neer. We zullen haar nooit vergeten…

Op de terugweg naar Nederland zochten we Jan op, een vriend die in het departement Corrèze woont. We spraken af dat we de volgende ochtend samen zouden ontbijten. Zijn huis ligt middenin het bos, op zo’n afgelegen plek waar telefoons amper bereik hebben. Hij was er niet toen we kwamen, wat een beetje vreemd was. Maar de deur was open en ik ging aan de keukentafel zitten schrijven. Even later zag ik hem aankomen, met in zijn armen… een heel jonge puppy. Het diertje was voor zijn ogen door een auto aangereden en over de weg gerold. Jan was meteen gestopt en had zich over het kleine Australische Herdertje ontfermd. Zo te zien was het ongedeerd. Een bezoekje aan de plaatselijke politie leverde niets op: er was geen melding gedaan. Ik dacht meteen: ‘Wat een toeval! Die is vast voor mij!’ Eind van de middag zou hij er nog even mee langs de dierenarts gaan.

Wij moesten verder en op internet zocht ik van alles op over het mij onbekende ras. Er kwam zelfs een naam uit de lucht vallen: Filou. Maar het lot beschikte anders. De dierenarts wist van wie het hondje was en er meldde zich een betraande maar dolgelukkige eigenaresse bij onze vriend. Het pas zes weken oude pupje had een proefnachtje bij haar geslapen en was blijkbaar naar buiten geglipt toen ze ‘s ochtends naar haar werk ging. De buurvrouw, van wiens hond het een jong was, wilde hem even later ophalen, zag hem niet en dacht dat de vrouw hem had meegenomen naar haar werk. Zo werd er pas laat alarm geslagen. Het kleintje had maar liefst vier kilometer gelopen, voor Jan hem vond, op die stille bosweg. Het werd een liefdevolle hereniging. Ik was teleurgesteld, maar ook oprecht blij dat het pupje terug was bij degene bij wie het duidelijk hoorde.

Terug in Nederland kwam het verdriet om Sisi extra hard binnen. Toch zei mijn hoofd dat ik niet te lang moest wachten met een andere hond; praktisch gezien was dit echt de beste tijd. Ik was de gebeurtenis in Frankrijk niet vergeten en vond op internet een nestje ‘Aussies’ van een goede fokker. Alleen… daadwerkelijk contact opnemen, dat kon ik nog niet. Maar toen ik een uurtje later zat te mediteren, kwam Sisi mij opeens voor de geest, die mij strak aankeek. Precies zoals ze dat altijd deed als ze iets van me verlangde. De boodschap was duidelijk: je moet nú bellen! Ik was net op tijd. Van het nest van tien was er nog maar eentje over, Noor, met veel wit op haar kopje en zwart rond de ogen. ‘Die Noor nemen we niet,’ zei Remmert toen hij de foto zag, ‘dat is net een boef!’. Laat ‘Filou’ nou in het frans ‘boef’ betekenen… zou dit haar zijn?

De volgende dag gingen we kijken en ik zag hoe de negenjarige kleindochter van de fokker met het hondje speelde. Ze vond het de allerleukste van allemaal, zei ze. Ik tilde de pup op, die mij, klein als ze was, meteen over mijn oor likte. Net zoals Sisi altijd deed. Dit hondje was het!

In Griekenland betekent Filou overigens ‘vriend,’ of zelfs ‘geliefde’. Ons nieuwe hondje maakt het vast allemaal waar – de zegen van Sisi heeft ze alvast. En weet je, ik had niets met het toeval van de gevonden Franse puppy hoeven te doen. Maar toen ik dat wel deed, bleek de aanwijzing helemaal te kloppen!

Wil je ook veel moois ontdekken? Ga dan mediteren. Ben je vooral van het bewegen, dan kun je dat doen door middel van yoga. Of doe mee aan een of meer van de prachtige workshops die op het programma staan! Je bent van harte welkom.

Liefs,

Annemarie