Vorig jaar kreeg ik in de herfst een klein appelboompje cadeau, niet meer dan een kaal sprietje van nog geen meter hoog. Ik had er eerlijkgezegd niet veel vertrouwen in, maar plantte het met zorg, vooral omdat het ter herinnering was aan een jongen die onder verdrietige omstandigheden was overleden.
Alles wat je aandacht geeft, groeit. Schenk je hem met liefde, dan pluk je daar de vruchten van. Dat geeft een goed gevoel, maar je kunt ook ervaren dat zich opeens onverwachte toevalligheden voordoen. Mijn tuin is daar een goed voorbeeld van. Een ware metafoor voor het leven zelf, die de complete cyclus van geboorte, groei en sterven en wedergeboorte laat zien. Ooit een kaal stukje zanderige grond, nu een kleine, groene oase, met veel bloemen en kruiden, wat fruitboompjes en potten met groenten, zoals peultjes, tomaten en aubergines. Er is een overdaad aan vlinders en bijen maar ook aan slakken, die de planten opeten. Die worden dan weer verorberd door de lijsters en merels, die er graag komen. Op mijn beurt voer ik de vogels in de winter en zorg ik voor appels en vers water.
Ondanks de extra voedzame grond die ik had toegevoegd, beloofde het kale sprietje in de winter weinig goeds. Maar in de lente gebeurde er iets. Het leefde! Er kwamen takjes met groene blaadjes aan en veel bloempjes, die er vervolgens net zo hard weer afvielen. Elke dag gaf ik hem water en dacht dan vanzelf even aan die overleden jongen. En o wonder, aan het frêle boompje verscheen één miniatuur appeltje. Ik was opgetogen en controleerde regelmatig of het er nog hing. En dat was zo. Het vruchtje werd groter en groter en groeide door tot het formaat van een flinke appel. Het dunne takje had een heel gewicht te dragen. Hij was prachtig, blozend, rond en blaakte van gezondheid, maar zo in zijn eentje zag hij er wel wat eenzaam uit. Dus bleef ik hem liefde en aandacht schenken. Toen gebeurde er iets wat ik niet kon verklaren. De naam van de overleden jongen begon met een T en op de appel verscheen een soort vlek in de vorm van die letter. Toeval? Vast. Maar wel vreemd en bijzonder.
Op een ochtend zag ik dat er precies op de plek van de letter T een stukje was weggegeten, waarschijnlijk door een vogel die de voorkeur gaf aan vers fruit…. Dat ging mij aan het hart. Om verdere beschadiging te voorkomen, plukte ik de appel. Maar ja, het voelde wel een beetje raar om hem zomaar op te eten. Dus legde ik hem bij mijn beeld van Kwan Yin, de vrouwelijke boeddha van liefde en compassie. Daar mag hij voorlopig blijven liggen en iedere dag verbaas ik mij over deze prachtige vrucht van dat kleine herdenkingsboompje.
Wat je aandacht geeft groeit – dat geldt voor positieve dingen zoals appels, maar ook voor negatieve dingen. Gevoelens zoals angst en woede steeds naar het nu halen, daar voortdurend mee bezig zijn, helpt je niet verder. Integendeel, ze blijven je beheersen. Realiseer je eens dat je ook naar die boosheid of angst kunt kijken en dat jij het dus niet bent! Het is alleen maar een stukje van jou… Als je dat inziet, kun je meer afstand nemen en er misschien zelfs voor kiezen om aan iets positiefs te denken.
Wil je dit soort dingen oefenen en veel moois ontdekken? Ga dan mediteren. Ben je vooral van het bewegen, dan kun je dat ook doen door middel van yoga. Of doe mee aan de prachtige reeks workshops over Een Cursus In Wonderen, die Edwin Reurings komt geven. Je bent van harte welkom.
Liefs,
Annemarie